Mijn reis bij level 2 kan ik het beste omschrijven als turbulent, intens, met heel veel tranen, schaamte en verdriet. Maar ook acceptatie, begrip, heling. uit mijn comfortzone stappen, transformatie, lachen en steun van liefdevolle mensen uit de
groep.
Er ging een wereld voor me open toen ik besefte dat ik deel nam aan deze groep zonder oordelen. Zowel met als zonder woorden was dit een magisch proces waarbij veel groei en ontwikkeling heeft plaats gevonden. Ik ben Simone en de hele groep eeuwig dankbaar!
Tijdens de opleiding leerde ik om mezelf open te stellen en om me weer te durven uitspreken, maar ook om aandacht te geven aan hetgeen dat ik al zo lang heb genegeerd en vermeden: ‘schaamte, verdriet en faalangst’. Deze onderliggende pijn lag heel diep. Zo diep, dat ik mezelf er niet eens meer zo bewust van was. Tijdens deze opleiding kom je nergens meer onderuit, daar zorgt Simone
wel voor. In deze groep had iedereen Level 1 al gedaan behalve ik en hierdoor voelde ik een achterstand. Dit maakte me onzeker. Eigenlijk was dit helemaal niet zo erg, maar mijn eigen oordeel woog voor mij heel zwaar.
Ik mocht wat meer gaan verzachten en vertrouwen gaan krijgen in mij zelf. Elke volgende lesdag voelde ik weer dat ik gegroeid was. Was het een makkelijk proces? Nee, absoluut niet. Er hebben heel wat tranen gevloeid en soms waren ze niet meer te stoppen. Laat maar gaan, lekker loslaten. Heeft het me geholpen en verder gebracht in mijn proces? JA!
We hebben bijna elke les een opstelling gedaan en dit was magisch. Het is bijzonder om te zien en te ervaren wat er allemaal gebeurt op het energetisch veld. Het cognitief denken wil het vaak overnemen, maar het is de kunst om deze los te laten
en je gevoel te volgen. Ik had van te voren nooit gedacht dat er zoveel trauma kan ontstaan tijdens de geboorte en kindertijd.
Alle kwartjes vielen tijdens de wedergeboorte op hun plek en wat ik tijdens de geboorte tekort ben gekomen is weer liefdevol aangevuld door de begeleider. Het was een intense ervaring, maar je voelt je letterlijk als herboren.
Elke les deelden we waarvoor we dankbaar waren en dit was elke keer weer heel fijn om te doen. Waar ik wel last van bleef houden dat was de faalangst. Ik vond het doodeng om voor de groep te staan en mezelf uit te spreken. Ik moest elke keer
huilen, kreeg last van brainfrog of zelfs een black out, waardoor ik me nog ongemakkelijker ging voelen.
De tijd om hier iets aan te gaan doen was duidelijk aangebroken. Ik kwam er niet meer onderuit. Ik mocht allerlei oefeningen voor de groep doen om uit mijn comfortzone te gaan. Ik vond het zo gênant, maar het heeft me wel geholpen. Iedereen keek me zo vriendelijk aan en ik voelde me gesteund, ondanks dat ik mezelf een grote kneus vond. Waarom doe ik toch zo moeilijk?
Als kind was ik nergens bang voor, toen ging ik op elke podium staan wat ik tegen kwam. Ik was gek op dansen, zingen, het uitvoeren van toneelstukjes en muziek maken. Wat is er met me gebeurd dat hier nu zo’n grote angst op rust?
Het wordt tijd om hier voor eens en altijd mee af te rekenen. Ik ben er klaar mee, ik wil weer mezelf, mijn pure essentie zijn. Ik wil me weer voelen als toen ik kind was! Onbezorgd genieten, vrij en jezelf zijn, zonder je druk te maken over oordelen van anderen.
En nu zit ik thuis deze blog te schrijven en kan ik me opeens herinneren wat er vroeger is gebeurd en dat is zo ontzettend veel!
Wat een naar pestgedrag! Hoe kon ik dit vergeten zijn? Ik heb al die jaren gedaan alsof er niets was gebeurd. Ik heb er
nooit met iemand over gepraat en heb mezelf aangepast en ben geworden wie ik nu ben. Maar dit ben ik dus helemaal niet, want ik ben nu een aangepaste versie gebaseerd op trauma uit het verleden. Wat is dit een mooi en groot inzicht. Deze reis
is nog lang niet afgelopen, maar nog maar net begonnen.